Θεανώ Ξάνθη – Γεράσιμος Ζακυνθινός – Θοδωρής Ανδρουλάκης

Το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής διοργάνωσε ένα νέο κύκλο διαλέξεων Ελλήνων αρχιτεκτόνων με τίτλο «Διαλέξεις ΕΙΑ 2008-2009». Ο κύκλος αυτός είχε ως στόχο τη διεύρυνση της πληροφόρησης γύρω από το έργο των αρχιτεκτόνων σήμερα, και για τον λόγο αυτό έχουν επιλεγεί σημαντικοί επαγγελματίες οι οποίοι κλήθηκαν να αναπτύξουν τις απόψεις τους γύρω από την ελληνική αρχιτεκτονική και γύρω από το έργο τους.

Η ελληνική αρχιτεκτονική σήμερα συνεχίζει να αποτελεί ζητούμενο. Οι διαδικασίες που σχετίζονται με την άσκηση του επαγγέλματος, η ελλιπής διεξαγωγή των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, η σχέση της αρχιτεκτονικής με τη γενικότερη οικονομική πραγματικότητα του τόπου, ο ρόλος και οι δυνατότητες της κατασκευαστικής τεχνολογίας, η σταδιακή μετατροπή των αρχιτεκτόνων σε εκτελεστές προαποφασισμένων επιλογών των κατασκευαστικών εταιριών, το πρόβλημα των ολυμπιακών έργων, η σχέση της αρχιτεκτονικής με την κοινωνία, ο προβληματικός ρόλος της ελληνικής έντεχνης αρχιτεκτονικής και αστικής παράδοσης, η σχέση της σύγχρονης αρχιτεκτονικής με την πραγματικότητα των ελληνικών πόλεων, το ζήτημα της αρχιτεκτονικής παιδείας, η σχέση της ελληνικής με τη διεθνή αρχιτεκτονική, η προβληματική στρατηγική προβολής της αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο ρόλος της κριτικής, αποτελούν θέματα που συχνά δεν υποστηρίζουν αυτή καθαυτή την σχεδιαστική έρευνα και την ανάπτυξη της συνολικής ποιότητας του αρχιτεκτονικού έργου. Η αρχιτεκτονική σήμερα στην Ελλάδα προκαλεί ακόμα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα, και τα οποία έχουν επιλυθεί όχι μόνο στη Δύση αλλά και σε πολλές χώρες του αυτάρεσκα αποκαλούμενου «τρίτου κόσμου».

Στις απορίες αυτές επεδίωξε να δώσει απάντηση η σειρά των διαλέξεων του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής. Οι αρχιτέκτονες που προσκλήθηκαν και οι οποίοι ανήκουν σε μεγάλο βαθμό στη νεότερη γενιά, επεδίωξαν να αναπτύξουν αφενός θεωρητικές απόψεις γύρω από τα παραπάνω ζητήματα, αλλά και να διατυπώσουν τις αρχές που διέπουν την όποια προσωπική ποιητική στο πλαίσιο του δομημένου περιβάλλοντος.

«αρχές και αναζητήσεις του αρχιτεκτονικού έργου»

ΘΕΑΝΩ ΞΑΝΘΗ

Γεννήθηκε στη Πάτρα το 1960 και αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ το 1987. Διατηρεί αρχιτεκτονικό Γραφείο από το 1988, με τους αρχιτέκτονες Γ. Ζακυνθινό και Θ. Ανδρουλάκη, με κύριο αντικείμενο, εκτός των ιδιωτικών έργων,  μελέτες αστικού σχεδιασμού και δημόσιων κτιρίων που έχουν προκύψει κυρίως από αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Από το 2001 διδάσκει στην Αρχιτεκτονική σχολή του Δ.Π.Θ. στο τομέα αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και κατασκευών και σήμερα είναι επίκουρος καθηγήτρια.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και αποφοίτησε το 1988 από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Το 1990 αποφοίτησε από το μεταπτυχιακό τμήμα της Bartllet school of Architecture and planning, στο πανεπιστήμιο University College London (Msc in Architecture). Διατηρεί αρχιτεκτονικό Γραφείο από το 1990, με τους αρχιτέκτονες Θ. Ξάνθη και Θ. Ανδρουλάκη, με κύριο αντικείμενο, εκτός των ιδιωτικών έργων,  μελέτες αστικού σχεδιασμού και δημόσιων κτιρίων που έχουν προκύψει κυρίως από αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954 και αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ το 1977. Διατηρεί αρχιτεκτονικό Γραφείο από το 1988, με τους αρχιτέκτονες Θ. Ξάνθη και Γ. Ζακυνθινό, με κύριο αντικείμενο, εκτός των ιδιωτικών έργων,  μελέτες αστικού σχεδιασμού και δημόσιων κτιρίων που έχουν προκύψει κυρίως από αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς.

Σημαντικότερες διακρίσεις του γραφείου:

‘Δικαστικό Μέγαρο Θήβας’, 1988, Α’ βραβείο

‘Διαμόρφωση Χώρου Αφετηρίας κλασσικού Μαραθώνιου δρόμου’, 1991, Α’ βραβείο

‘Δημαρχιακό μέγαρο Χαλανδρίου’, 2000, Α’ βραβείο

Βραβείο Αρχιτεκτονικής Δημόσιου Ανοικτού Χώρου και Τοπίου “Δημήτρης Πικιώνης”, που οργάνωσε ο ΣΑΔΑΣ ΠΕΑ (2005).

Συμμετοχή στο “European Union Prize for Contemporary Architecture – Mies van der Rohe 2007”.

Οι αρχιτέκτονες, παρατηρώντας τον ελληνικό χώρο και την παραγωγή της αρχιτεκτονικής, καταθέτουν τα ερωτήματά τους, αν ανθρωποκεντρικές αρχές αρχιτεκτονικού σχεδιασμού μπορούν να βρουν ένα «θετικό κενό» για να υπάρξουν και να επιβιώσουν έστω θραυσματικά, μετατρέποντας τα «εθελούσια μειονεκτήματά» τους σε γονιδιακές αντιστάσεις απέναντι σε απονευρωμένες τυπολογίες ή υπερνεωτερικά γυμνάσματα που συνθέτουν μια αρχιτεκτονική στηριγμένη στην εμπορευματική κατανάλωση της εικόνας